Dishonored - steampunkowa gra akcji z elementami skradanki. Wydana w październiku 2012 roku przez Bethesda Softworks, stworzona przez Arkane Studios. Gra była zapowiadana jako wielkie arcydzieło i powrót do starych skradanek w nowym opakowaniu, gdy wyszła recenzenci lekko zmieszali ją z błotem co niespecjalnie mi się spodobało, gdyż dla mnie Dishonored to jedna z najlepszy gier roku 2012. Kupiłem ją kilka tygodni po premierze i przeszedłem całą… pięć razy, gra dała mi niesamowicie wiele frajdy i emocji, fabuła była ciekawa, a sama gra ociekała klimatem, ale o tym później.

Steampunk – nurt stylistyczny w literaturze, filmie, komiksie, modzie i grze, odmiana fantastyki naukowej. Technologia jest oparta na mechanice. Charakterystyczny dla steampunku jest rozwój techniki prowadzący do tworzenia wynalazków nieznanych nam samym. Akcja utworów steampunkowych przeważnie rozgrywa się w epoce wiktoriańskiej – erze rewolucji technicznej, wieku pary. Właśnie steampunk to najlepsze co mógł stworzyć człowiek, bardzo ciekawy nurt i wynalazki, całkowite odejście od norm stylistycznych i porwanie się wyobraźni, czegoś takiego nam potrzeba, gier, filmów i książek o tematyce steampunkowej lub jak kto woli wiktoriańskiej, ale do rzeczy…

Pierwszą rzeczą, na którą chce zwrócić uwagę to wygląd gry. Na grafice za bardzo się nie znam lecz rozgrywka cieszyła oko, a grałem na full detalach. Lokacje są bardzo ciekawe i znakomicie współgrają z klimatem gry. Ogarnięte plagą miasto jest brudne i przepełnione stosami śmieci, niektóre ulice są zalane, a inne przepełnione hordami szczurów czy płaczków, zarażonych ludzi, którzy jakimś sposobem przeżyli, a teraz bezrozumnie szwendają się po mieszkaniach i bocznych uliczkach. Postacie zrobione są bardzo dobrze dodam, że ludzie są zbudowani tak, że ich dłonie są zdecydowanie większe od głowy co przypomina mi klimat pierwszego Fable’a.

Gra ma niesamowitą fabułę otóż wcielamy się w Corvo Attano, który został pozbawiony tytułu lorda protektora cesarzowej i został wrobiony w zabójstwo monarchini, spiskowcy chcą zawładnąć całym cesarstwem, więc Corvo musi znaleźć osoby zamieszane w ten spisek, wymierzyć im sprawiedliwość i doprowadzić do władzy prawowitą następczynie trony – Lady Emilly. Corvo zostaje wyposażony w znakomitą broń do walki wręcz i na dystans, ale także potrafi posługiwać się mocami, które podarował nam tzw. Odmieniec, bożek zakazanego w Dunwall kultu. Bóstwo to nie stoi po stronie dobra ani zła lecz daje moce swoim wybrańcom i z zaciekawieniem ogląda ich wybory. Moce, którymi będziemy mogli dysponować to m.in. mignięcie, które pozwoli nam się w jednej chwili przedostać z punktu A do punktu B, Opętanie, dzięki któremu będziemy mogli przejąć kontrolę nad człowiekiem bądź zwierzęciem, możemy wtedy dostać się w miejsca uprzednio dla nas niedostępne np. wcielając się w szczura możemy przejść przez ciasne tunele i dotrzeć do niedostępnego wcześniej obszaru, Wezwanie Stada Szczurów, które atakuje naszych przeciwników lub pożera zwłoki. Ponadto bohater będzie mógł używać tzw. Kościanych Amuletów, które zwiększają siłę, wytrzymałość, celność itp. np. naszyjnik zwiększający siłę protagonisty pozwoli nam zadawać większe obrażenia i szybciej dusić nasze ofiary.

W grze występuje szereg wyborów moralnych, których musimy dokonać, np. możemy wybrać czy zabijemy wrogich nam braci Pendleton czy porwiemy ich i nakażemy żyć w jednej z kamieniołomów. Wraz z naszymi wyborami, a także z postępowaniem w grze zmienia się otoczenie, a pod koniec i zakończenie gry. Gdy zabijemy zbyt wielu ludzi, nawet wrogo nam nastawionych to zaraza będzie się rozszerzać, a szczury i płaczki będą ogarniać więcej ulic. Gdy natomiast przejdziemy grę nie zabijając nikogo gra podsunie nam najlepsze możliwe zakończenie gry.



Warto też dodać, że grę można ukończyć na kilka różnych sposobów i różnymi środkami, w zależności od chęci można przejść grę po cichu, zajmuje to dużo więcej czasu niż wbiegnięcie w stylu Rambo i rozwalenie każdego w zasięgu wzroku, a i daje dużo więcej frajdy. Można również pobawić się w eksplorowanie, które też doda nam kilku wartych godzin rozgrywki, grę można przejść również nie używając naszych mocy co jest dość ciekawe. Gra jest dużo trudniejsza, a świat wydaje się bardziej realistyczny.

Właśnie trudność… tu gra mnie zawiodła. Dostępne są 4 tryby gry: łatwy, normalny, trudny, bardzo trudny. Pierwszy raz grałem na poziomie normalnym, gra wciągnęła mnie na tyle, że chciałem poznać kolejne zakończenia gry, lecz poziom trudności nie usatysfakcjonował mnie dostatecznie, więc wybrałem poziom trudny, jak się okazało był dziecinnie łatwy, niemalże jak tryb normalny, za kolejnym razem skończyłem grę na poziomie bardzo trudnym, który również nie był dla mnie szczególnie uciążliwy, a nie jestem w żadnym razie hardcorowym graczem. Aż strach pomyśleć jak gra wygląda w poziomie łatwym. No cóż szkoda, że nie ma jeszcze trudniejszych poziomów.

Do tej pory zapiera mi dech, gdy widzę drugi brzeg miasta w oddali, para buchająca z kominów, statki wielorybnicze z wielkimi ssakami złapanymi w wielkie obręcze, tło gry zostało bardzo dobrze zaplanowane i dopracowane. Oprawa audio idealnie współgra z klimatem gry, smutny pomruk skrzypiec wpasował się do opustoszałych ulic wyniszczonego zarazą miasta. Niektóre z piosenek nadal są na mojej playliście i zasługują na nazwanie ich „ulubionymi”, jest to piosenka końcowa Honor for All w wykonaniu Daniela i Jona Licht.



Kolejnym minusem już nie samej gry, a zapewne wydawców są wymagania:

Minimalne:

System operacyjny Windows Vista lub 7
Procesor dwurdzeniowy 3,0 GHz
4GB RAM
9 GB wolnego miejsca na dysku
Karta graficzna kompatybilna z DirectX 9 i z 512 MB pamięci na pokładzie (GeForce GTX 460 lub ATI Radeon HD 5850)

Zalecane:

System operacyjny Windows Vista lub 7
Procesor czterordzeniowy 2,4 GHz
4 GB RAM
9 GB miejsca na dysku
Karta graficzna kompatybilna z DirectX 9 i z 768 MB pamięci na pokładzie (GeForce GTX 460 lub ATI Radeon HD 5850)

Mój komputer natomiast w żadnym stopniu nie równa się z choćby minimalnymi wymaganiami karty, sam procesor dwurdzeniowy 2,4 GHz i 2GB pamięci RAM, a mimo to Dishonored odpalił mi się na najwyższych detalach i ani razu się nie zaciął.  Niemniej grę szczerze polecam wszystkim, którzy lubią i akcje i skradanie się cicho ubijając wrogów.


PS. Wiem że długie ale powinniśmy czytać, a jeśli nie książki to chociaż recenzje