Platforma testowa:
Procesor dwurdzeniowy AMD Athlon 3.1 GHz
Karta graficzna Palit GeForce 450 GTS
RAM: 2GB
OS: Windows XP SP3

Prince of Persia - gra zręcznościowa. Wydana przez Ubisoft w 2008 roku, w Polsce pojawiła się w 2009. Gra nie jest kontynuacją poprzednich
trzech części pomimo tego iż mają wspólną nazwę. Ze względu na to można spotkać się z nazwą Prince of Persia 2008. Choć grę kupiłem dawno, to pamiętam, że pierwsze
zetknięcie z grą spowodowało u mnie zachwyt piękną lekko komiksową grafiką, dzięki której świat był jeszcze bardziej klimatyczny i niesamowity. Lokacje są ogromne, nastrojowe,
są zaprojektowane z myślą o opowiedzeniu baśniowej opowieści, pełne mroku i Zepsucia, po wypuszczeniu Arymana.

Oczyszczając lokację nabiera życia (zielona trawa, motyle)
jednak próżno tu szukać ludzi. Zarówno przed jak i po oczyszczeniu widać, że żaden człowiek nie dbał o stan mostów przejść i tum podobnych (jednak magiczne płyty są tam gdzie
architekci przewidzieli że coś się zawali i uniemożliwi dalszą podróż).   

PoP jest kuzynem pierwszego Assassin's Creed nie tylko ze względu na pochodzenie z tego samego studia, ale także ze względu na silnik "Anvil"
(spotkałem się ze sprzeczną informacją). Ba, można nawet wybrać dla księcia skórkę Altaira. Oprócz tego promuje Le parkour bądź l'art du déplacement
(fr. sztuka przemieszczania się) – pochodząca z Francji forma aktywności fizycznej. Za twórcę parkour uznaje się Davida Belle'a.
Główną ideą parkour jest pokonywanie przeszkód stojących na drodze w jak najprostszy i najszybszy sposób.










Względem AC zostało to w PoP uproszczone, gdyż nie wykorzystywany jest prawy przycisk myszy, obieranie celu i nie ma sprintu, a prawa fizyki pozwalają na chodzenie po suficie, wyrzucanie przeciwnika parę metrów w górę, doskakiwanie do niego i inne niewyobrażalne czyny. Niestety przez to nie można wejść na dowolną ścianę, jak to było możliwe w AC. Ze względu na to, oraz walki 1 na 1, niezbyt zróżnicowanych przeciwników, a także brak możliwości zginięcia,

powoduje że, Prince of Persia prezentuje niski poziom trudności. Nawet to że przeciwnicy uczą się nowych trików, nie powoduje bardzo znaczącego utrudnienia.

Ale dlaczego Książę? Najlepsza odpowiedź znajduje się na końcu gry, jednak wcześniej jeden ze stałych bossów, Konkubina nazywa bohatera księciem, królem.
Oprócz tego w samym menu określenie Książę jest stosowane właśnie wobec niego. Skoro wiemy dlaczego Książę, to nasuwa się kolejne pytanie, dlaczego akurat Persji?
I tu odpowiedź też znajduje się w samej grze. Środowisko kojarzy się z Persją, budynki mają styl orientalny, a nasz bohater podczas rozmowy z Eliką zdradza, że był w
Babilonie.


Wątkiem głównym w grze jest ocalenie świata przed złym bogiem (motyw dość oklepany). Nasz bohater nie chciał w tym brać udziału, jednak stał się wybrańcem (to też
znam) i walczy ze złym bogiem ciemności Arymanem (coś się przypomina?), stojąc po stronie dobrego boga światła Ormazda, jego brata (już to gdzieś widziałem). Aby tego
dokonać musimy oczyścić "Żyzne Pola", które pozwolą na zamknięcie boga ciemności w więzieniu, jakim jest Świątynia. Jednakże nie robimy tego samotnie, a właściwie to my
pomagamy Elice, która pomimo tego, że nie można nią grać to i tak jest osią całej fabuły. Główną motywacją działań Księcia jest chęć wydostania się z doliny i powrotu z Farach
(easter egg) oślicą zapakowaną kosztownościami do domu. Uważa, że jedyną osobą, która może mu pomóc jest Elika i przez to biegnąc za nią, wplątuje się jeszcze bardziej w całą
historię. Motywacją głównej bohaterki jest poczucie obowiązku uratowania świata, jest gotowa zrobić wszystko co w jej mocy, aby naprawić zło. Jest przekaźnikiem wizji, które
stworzył Ormazd (cutscenki) które uzupełniają pewne elementy fabuły. Podczas rozmów z nią można dowiedzieć się czegoś ciekawego nie tylko o niej samej, ale także o Księciu czy
świecie w którym się znadujemy.


W Prince of Persia równolegle z fabułą rozwijają się relacje między Księciem a Eliką, co jest dość oczywiste, w końcu są zdani tylko na siebie, są jedynymi pokojowo
nastawionymi do siebie ludzmi. Reszta, tak jak strażnicy (dwie walki na początku) czy ojciec Eliki (uwolnił Arymana), oraz Zepsuci (służalcy Arymana) nie mają ochoty na zbyt
długie konwersacje, a Łowca to i tak tylko charczy jakby miał alergię. Na początku widać że bohaterowie zostali zmuszeni do pozostania w dolinie i obojgu nie podoba się sytuacja
w jakiej są. Fabuła jest strasznie liniowa, nie ma możliwości zmiany zakończenia. Jedyne co można zmienić to kolejność pokonywania bossów.           

Ciekawostka. Silnik na platformie testowej generował najmniej FPS'ów przy... staniu w miejscu (nawet 15)! Przy szybkiej akcji, takiej jak kombosy, liczba klatek oscylowała
koło 55.
Ze względu na to, że to Książę jest postacią grywalną zdarza się, że Elika w trakcie gry nagle się pojawia obok bohatera, jej animacje nie są płynne, stoi w powietrzu, i dzieją się inne różne dziwne rzeczy, choć gdy wpada w ramiona bohatera animacje są dobre.     


Gra powala nastrojowością, orientralizmem, fantastyką, mistycyzmem. Scenariusz mógłby być doceniony przez mistrzów epoki romantyzmu,

Spoiler:

za kult uczucia

, czy inne elementy nurtu wczesnego romantyzmu. Dlatego też, grę mogę polecić wszystkim (znaczy się też dziewczynom).   Dosłownie wszystkim.

Oczywiście jeszcze wymagania:
Core 2 Duo 2.2 GHz, 2 GB RAM, karta grafiki 256 MB (GeForce 6800 lub lepsza), 7 GB HDD, Windows XP/Vista

Ostatnio edytowany przez Ansgar (19-07-2013 17:24:54)